ျပဳတင္းေပါက္ကို တြန္းဖြင့္လိုက္တယ္။ မ်က္စိႏွစ္လံုးပြင့္ကတည္းက ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာျဖစ္ေနတယ္။ ေနဘယ္နားေရာက္ေနၿပီလည္းလို႔ ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးၿပီး ျမစ္ထဲကို ခုန္ဆင္းသြားတယ္။
မေန႔က မနက္ခင္းနဲ႔ ဒီေန႔မနက္ခင္း သိပ္မကြာသလိုပဲ။ နဂိုကတည္းက ထူးျခားခ်က္မရွိတဲ့ ငါ့ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းေတြထဲမွာ အဆင္ေျပတာ မေျပတာကို ထည့္ေရးရင္ စာမ်က္ႏွာဘယ္ေလာက္ ပိုၿပီးကုန္မလဲ။ မနက္စာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ၿပီးခဲ့တာေကာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ရွိၿပီလဲ။ ဘာမွ ဗိုက္ထဲ မထည့္တဲ့ နံနက္ခင္းေပါင္း တစ္ႏွစ္လံုးမွာ ဘယ္ေလာက္ရွိမလဲ။ အစာအိမ္တစ္ခုအတြက္ လူတစ္ေယာက္ တစ္ေန႔ကို ဘယ္ႏွစ္မိုင္ေလာက္ ပ်မ္းမွ်လမ္းေလွ်ာက္ရပါသလဲ။ ေန႔စဥ္သတင္းစာထဲမွာ သတင္းမဟုတ္တာေတြကို ဖတ္ေနခဲ့ရတာေကာ ႏွစ္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာေနၿပီလဲ။ ကမာၻေပၚမွာ ရွိတဲ့ေမးခြန္းေတြတိုင္းအတြက္ အေျဖေတြ ရွိမေနခဲ့ရင္ေကာ။
အထူးယာဥ္ေပၚမွာ အလဲဗင္း ၀ီစကီေၾကာ္ျငာေတြ ပြထေနတယ္။ မီဒီယာက မီဒီယာစာမ်က္ႏွာကေန ကလပ္စတာဗံုးေတြ က်ဲတယ္ ။ ၿပီးေတာ့ က်င့္၀တ္အေၾကာင္းကို ေနာက္တစ္မ်က္ႏွာမွာထည့္။ လမ္းေဘးက ေျမစိုက္ ပိုစတာႀကီးမွာ ေလးျဖဴက Super ဆိုၿပီး ျပံဳးေနတယ္။ မ်ိဳးႀကီးကိုေတာ့ မဂၢဇင္းထဲမွာ ျမန္မာဘီယာ ေလွ်ာ့ေသာက္ဖို႔ တားခ်င္ပါတယ္။ Alpine မ်ားမ်ားေသာက္ရင္ ေတာ္ေသးရဲ႕။ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ အိုင္စီကို ေလလံပစ္ရင္ ကေလးေတြအတြက္ တစ္ထပ္မူလတန္းေက်ာင္း ဘယ္ႏွစ္ေက်ာင္းေလာက္ ရႏိုင္မလဲလို႔ မဆီမဆိုင္ေတာင္ ေတြးမိေသးတယ္။
စာမူခထုတ္ေတာ့ အေၾကြးေတြရွင္းရမလား အေၾကြးရွင္ေတြကိုပဲ ရွင္းလိုက္ရင္ေကာင္းမလား ဆိုၿပီး ၾကံမိၾကံရာ ၾကံလိုက္မိေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့..ေနာက္ေတာ့.. အဆင္မေျပမႈေတြခ်ည္းပဲ ေခါင္းထဲ ဆင့္ဆင့္ၿပီး ေရာက္လာ တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အစိုးရကို ထိုင္ဆဲၿပီး အိပ္ယာထဲေခါင္းထိုး အိပ္ပစ္လိုက္ေတာ့တယ္...။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔တာအခ်ိန္ေတြ လည္း ကုန္သြားပါေလေရာဗ်ာ...။
